Կարդա՛ առակը և փոխադրի՛ր արևելահայերեն։
ՏՈ՛ՒՐ ՀԱ ՏՈ՛ՒՐ
Մարդ մը անընդհատ կ’աղօթէր Աստուծոյ ու կը խնդրէր.
-Աստուա՜ծ, գոնէ անգամ մըն ալ ինծի՛ տուր, ի՞նչ կ՚ ըլլայ։ Տո՜ւր, որպէսզի
քիչ մըն ալ ես մարդավարի* ապրիմ։
Աստուծոյ հրեշտակներէն մէկուն խիղճը կը տանջէ։ Ան
կ’երթայ Բարձրեալին* քով ու կ’ըսէ.
-Տէ՜ր Աստուած, ոչ ոք խնդրանքով այդքան կ’աղօթէ Քեզի։ Մեղք է ան։
Անգամ մըն ալ այդ Մարդուն տուր։
-Ըսելիք չունիմ, կ’օգնեմ, կու տամ։ Բայց բազկաթոռին վրայ երկնցեր է ու
կ’ըսէ՝ տո՛ւր հա տո՛ւր։ Նման մէկուն ինչպէ՞ս տամ։ Անիրաւը գոնէ տեղէն
վեր ելլէր, գործ մը ընէր, ես ալ օգնէի՝ տայի…։
Մարդը անընդատ կաղորթեր աստվածին ու կխնրեր․
— Աստվա՜ծ, գոնե մի անգամ ինձ տուր՛, ի՞նչ կլինի։ Տո՜ւր, որպեզի մի քիչ մարդավարի կյանք ապրեմ։
Աստծո հրեշտակներից մեկի խիղճը տանջում է։
Գնում է բարձրելի մոտ ասում․
-Տ՜եր Աստված, ոչ ոք խնդրանքով այդքան չի աղոթել քեզ։ Մեղք է նա։ Մի անգամ էլ այդ մարդուն տուր։
-Ասելիք չունեմ, կոգնեմ, կտամ։ Բայց բազկաթոռի վրա պառկած է ու ասում է՝ տո՛ւր հա տո՛ւր։ Նման մեկին ինչպե՞ս տամ։ Անիրավը գոնե տեղից ելներ, մի գործ աներ, ես էլ օգնեի՝ տայի։