Լինում է, չի լինում, մի ուրախ և երգող ճպուռ է լինում։ Եվ այդ ճպուռը այնքան էր սիրում երգել, որ աբողջ օրը երգում էր։ Բայց թիթեռների, մրջյուների և մյուս միջատների գլուխները տանում էր։ Մի օր մի թիթեռ ու մի քանի մրջյուն գնում են ճպուրի մոտ և խնդրում են, որ լուռ մնա։ Երբ ճպուռը լսեց նրանց խնդրանքը, լռեց։ Ձմեռը եկավ և ճպուռը դեռ այդպես լուռ ու մունջ մնաց։ Գարուն եկավ և միջատները դուրս եկան իրենց տաք և ապահով տներից ու տեսան որ ճպուռը դեռ լուռ է։ Այդ լռությունը իրենց դուր չեկավ քանի որ շատ տխուր էր։ Միջատները նորից գնացին ճպուռի մոտ և խնդրեցին, որ նա երգի բայց ճպուռը իր երգերը մոռացել էր։ Փորձեց երգել -իիի- բայց այդպես չէր։ Նորից փորձեց — ուլի ուլի ու ու ու — բայց այդպես էլ չէր։ Նա իսկապես չէր հիշում իր երգերը։ Բոլորը շատ տխրեցին և փոշմանեցին, որ ճպուռին խնդրել էին լռել։ Հիմա ո՞վ էր երգելու։ Հանկարծ մի փոքրիկ մրջյուն առաջ եկավ և ասաց, որ քանի որ ինքը շատ էր սիրում ճպուռի երգերը դրանք գրել էր տերևի վրա։ Այդ տերևը նա ցույց տվեց ճպուռին և նա վերհիշեց իր երգերը և սկսեց բարձր երգել։ Բոլորը շատ ուրախացան, շնորհակալություն ասացին փոքրիկ մրջյունին և միասին սկսեցին պարել և ուրախանալ։